Ik zie ik zie wat jij niet ziet

Je stapt de deur uit. Het zonnetje schijnt op je gezicht, de wind waait door je haren en de bladeren aan de bomen hebben prachtige kleuren. Volle herfstkleuren: geel, rood, oranje. Je waant je in een najaarsparadijs. Te mooi om waar te zijn? Misschien. Want het kan ook totaal anders…

Je stapt de deur uit en denkt: ‘k*t, ik kom te laat!’ Je rent terug naar binnen, grist je tas van tafel en rent weer naar buiten. Je roept nog ‘doei!’, springt in de auto en scheurt naar je werk. Op de snelweg rijdt iedereen tergend langzaam. Alsof je nog niet laat genoeg was…!

Komt dit je bekend voor? Dezelfde dag. Dezelfde persoon. Twee verschillende realiteiten.

Versie één:

Je komt aan op kantoor en ziet een prachtige BMW op de parkeerplaats staan. ‘Ooit kan ik ook zo’n wagen betalen’, schiet er door je hoofd. Je loopt naar je afdeling, groet opgewekt je collega’s en vraagt of ze een goed weekend hebben gehad. ‘Jazeker, top!‘ klinkt het. Voordat het werk van de dag echt begint kijk je nog even snel op Facebook. Jan had een feestje, Femke heeft foto’s gepost van haar nieuwe dochter en van je leest over het bergbeklimavontuur van je broer. Met een glimlach op je gezicht klik je het browserscherm weg en ga je aan de slag.

Versie twee:

Je rijdt de parkeerplaats op. De spanning zit nu al voelbaar in je schouders. Je besluit het te negeren en zoekt naar een vrije plek. Je parkeert naast een dure BMW waar je jaloers naar kijkt. Op de automatische piloot loop je het kantoor binnen en zegt goedemorgen. Je vraagt een collega kortaf hoe het weekend is geweest. Hij antwoordt iets, maar je hoort het nauwelijks. Je ploft neer op je bureaustoel, zin om te werken ontbreekt totaal. En de volgende twee uur zit je verveeld door social media te scrollen.

Of kom je haar wel eens tegen?  

Die prachtige dame in een groen mantelpakje op perfect passende hakken. Helderblauwe ogen, glanzend haar, make up waardoor haar hele gezicht schittert. Haar lach is verleidelijk en aanstekelijk tegelijk. Ze is welbespraakt en altijd in voor een grapje. Altijd eerlijk en oprecht. Een dame om van te houden.

Maar… voelt zij zich van binnen hetzelfde als ze er van buiten uitziet?

Ze lacht graag. Ze lacht mee. Ze haakt moeiteloos in op ieder gesprek en besteedt aandacht aan haar uiterlijk. Diep van binnen heeft ze pijn, voelt ze verdriet en angst. Dat heeft ze al jaren. Ze loopt al zo lang met die verborgen gevoelens rond dat ze niet beter weet. Ze wil zich wel uiten, maar het lukt niet. Ze kan het gewoon niet. Onzekerheid viert hoogtij, ze weet geen grenzen te stellen, geen echte keuzes voor zichzelf te maken en leeft op de automatische piloot.

De verzorgde en aantrekkelijke buitenkant is soms schijn. Het is een manier van (over)leven. Bewust of onbewust, wie zal het zeggen.

Ieder mens – echtgenoot, echtgenote, vriend, vriendin, ouders, grootouders, kinderen, collega’s – heeft een buitenkant en binnenkant. En die twee hoeven helemaal niet hetzelfde te zijn.

Ik voel me soms een beetje een ‘indringer’

Ik probeer iemands binnenste te zien. De buitenkant is natuurlijk het eerste dat opvalt, maar dat vind ik minder interessant. Ik wil daar doorheen prikken. Soms door niets te zeggen, maar alleen te kijken. Soms zeg of vraag ik iets. Vertel ik wat ik denk te zien en hoe ik me daarbij voel. Het kost vaak tijd, maar het is altijd tof om iemand’s binnenste te mogen zien en ervaren.

De mens te zien zoals ze is.
Met haar vallen en opstaan.
Met liefde en geluk.
Met angst en verdriet.
Met pijn en moeite.
Met blijdschap.
Met intensiteit.
En met verbondenheid.

Neem niet voor lief wat je aan de buitenkant ziet, maar wees nieuwsgierig naar de binnenkant van de ander.