Dolenthousiast of een drammer?
Als klein meisje zat ik keurig in de banken van de gereformeerde kerk, knie aan knie. Elke zondagochtend luisterde ik daar braaf naar de preek van onze dominee. Maar hoe ouder ik werd hoe vaker ik dacht: ‘hee, daar ben ik het eigenlijk niet mee eens’, of: ‘ja, maar zo staat het er toch niet.’ Toch presenteerde de dominee het in mijn ogen alles de waarheid. Lastig, want hoe zit het nu precies?
Nu, jaren later, zit ik niet meer op zondagochtend in de kerk. Maar ik weet nog heel goed hoe het voelt om naar iemands preken te luisteren. Dat nare gevoel dat iemand het ‘oh zoveel beter weet dan ik’. En dat ik er niets tegenin mag brengen; of misschien wel mag, maar me niet serieus genomen voel. Ik kan dus ook slecht tegen als iemand mij een ‘waarheid’ opdringt. Altijd wil ik zelf onderzoeken hoe de vork in de steel zit. Daarbij komt bijna altijd de vraag naar boven: kunnen er niet meerdere waarheden naast elkaar bestaan?
Mijn verhaal over luisteren naar jouw lichaam.
Ik wil dolgraag aan anderen vertellen over hoe ze kunnen luisteren naar hun lichaam en hoe belangrijk dat is. Het lichaam laat ons constant weten hoe we ons voelen, maar we hebben onszelf aangeleerd om het merendeel van deze informatie te negeren. Als het lichaam schreeuwt (bij hevige fysieke pijn of emoties) dan ondernemen we actie. Maar als het ons waarschuwingen toefluistert kiezen we er vaak voor deze niet te horen. We nemen dan vooral onze rationele gedachten voor waar aan. Ik ervaar echter steeds meer dat er in mijn lichaam onwijs veel wijsheid zit opgeslagen. Daar wil ik anderen mee laten kennismaken, omdat ik iedereen deze ervaring gun.
En daar zit mijn probleem: het is soms ontzettend lastig om bij het enthousiast uitdragen van een persoonlijke boodschap niet te vervallen in het preken van ‘de’ waarheid. Ik geloof namelijk niet dat dit de enige waarheid is. Er zijn nog veel meer manieren om een mooi en gelukkig leven te leiden. Het luisteren naar mijn lichaam is een manier die goed bij mij past. Wat ik te vertellen heb is dus niets meer dan mijn waarheid, het hoeft niet de jouwe te zijn.
Dezelfde ontdekkingstochten van vroeger en nu?
Het leven als een grote ontdekkingstocht. Soms bizar. Soms verdrietig, pijnlijk en moeilijk en soms met de slappe lach. In de Bijbel staat een prachtige ontdekkingstocht beschreven. In het boek Prediker. Ik hield er vroeger al van. Het begint met: ‘Lucht en Leegt, alles is lucht en leegte. Welk voordeel heeft de mens van alles wat hij heeft verworven, al zijn moeizaam gezwoeg.’ En iets verderop: ‘Ik heb met heel mijn hart elke vorm van wijsheid gezocht, want ik wilde alles wat onder de hemel gebeurt doorgronden.’ Dit klinkt voor mij niet als de waarheid, als een strenge preek. Hier spreekt iemand die het leven ziet als een ontdekkingstocht. En dat trekt mij ontzettend aan! Want iedereen is toch op zijn of haar eigen manier op ontdekkingstocht in het leven? Dat maakt mensen met andere visies en ideeën geen tegenstanders. Het maakt ze reisgenoten waarvan we kunnen en mogen leren. Omdat we allemaal mens zijn. Allemaal mensen met een lichaam en geest!
Durf jij te luisteren naar wat jouw lichaam te vertellen heeft?
