Bewustwording en boksen: de workshop

Afgelopen week ging ik met twee grote zakken vol geladen met bokshandschoenen en pads op weg naar Kijkduin. Ik gaf een workshop ‘boksen en bewustwording’ aan managementondersteuners bij de overheid. Dus niet twee en een half uur alleen maar boksen, ook het bewustworden van lichaamssignalen en ontdekken wat dit te vertellen heeft. Voor de diverse oefeningen gebruikten we de bokshandschoenen.

Er werd mij die ochtend gevraagd om een persoonlijk verhaal te vertellen over de reden waarom ik bokscoaching en workshops geef. In het kort heb ik verteld over mijn persoonlijke mentale gevecht tegen eenzaamheid, afwijzing en slechtheid. Over hoe ik ontdekte dat ik ver over mijn grenzen ging, continue met mijn ‘tegenstander’ bezig was en totaal vergat stevig in mijn schoenen te staan. Wat volgde was een serie geweldige gesprekken met een mooie groep mensen, gekenmerkt door open- en eerlijkheid.

Eerst even handen schudden

Na de introductie was het tijd om te beginnen. Vooraf aan een bokswedstrijd is het prettig om elkaar even een hand te geven. Een simpele handdruk heeft al zoveel te zeggen. Dat werd dan ook de eerste oefening: zeven mannen en vrouwen op een rij met hun hand uitgestoken en hun ogen dicht. Ze gaven elkaar blind een hand en vertelden elkaar  wat ze daarbij voelden: warm, koud, zachtaardig, dominant, enzovoorts. Vervolgens mochten ze raden wie hen een hand had gegeven. Het was heel mooi om te zien dat velen wisten wie er tegenover hen stond, alleen maar door de hand vast te houden. Het lichaam heeft zoveel te vertellen.

Na een aantal andere oefeningen om warm te draaien voor het boksen begonnen we aan de daadwerkelijke boksrondes van elk twee minuten.

Rondje boksen

Twee minuten lang tegen elkaar boksen, uiteraard zonder dat er op het gezicht mag worden gemikt. Het ging hierbij niet om het gevecht, het ging om wat de deelnemers van zichzelf lieten zien. De een ging er meteen vol tegenaan, de ander maakte er een soort dans van en weer een ander zocht een opening om de sparringspartner echt te raken. De rondes werden gebokst in het bijzijn van een observator die beschreef wat hij/zij had gezien. En wat een mooie gesprekken kwamen daaruit voort! ‘Het klopt dat als het vuur me aan de schenen wordt gelegd, ik mezelf pas laat zien.’ En: ‘ik ging helemaal los in het begin, maar ik had geen energie meer over om de ronde af te maken. Op het werk geef ik ook ’s ochtend alles en in de middag ben ik doodop.” Nog een mooi inzicht dat naar voren kwam: ‘ik was in het ene gevecht veel zachtaardig dan in het andere. En op de werkvloer houd ik ook altijd rekening met de ander.”

Wat een schitterende reflecties allemaal!

Observatie en feedback: wat zie ik?

Iedereen mocht elkaar feedback geven. Niet op een oordelende manier, zo van “jeetje, jij was agressief!” Nee, het was  gebaseerd op neutrale observatie. Wat deed het lichaam? Ging het naar achteren, stonden de lippen ietwat strak op elkaar,  hield iemand zijn of haar handen steeds voor het gezicht? Het is soms lastig om op deze manier terug te koppelen, totaal zonder oordeel. Het lichaam vertelt namelijk al het verhaal van de ander. Je hoeft als toeschouwer geen conclusies te trekken, je hoeft alleen maar te kijken.

Aan het eind van de workshop zei iemand: ‘ik wist niet dat je zoveel aan je lichaam kon aflezen’. En dat vond ik zo mooi. Je woont in je eigen lichaam, dus uiteraard zal het doen wie jij bent. Een andere mogelijkheid is er niet.

Wil jij ook een workshop boksen; stuur mij gerust een e-mail.