Wat doe jij met pijn?

We hebben allemaal wel eens pijn. Omdat je bent gevallen, omdat je ziek bent, omdat er veel stress in je lijf zit. Ik hoor veel vrouwen over fysieke maar ook mentale pijn. In beide vormen belemmert pijn je om te doen wat je wilt doen en misschien ook op de manier waarop je het wilt doen. Het belangrijkst is wat voor perspectief je hebt op pijn en de rol die het in het leven speelt.

Pijn negeren

Een vaak gehoorde ‘oplossing’ voor het probleem dat pijn heet is het simpelweg negeren. “Ach, het gaat vanzelf wel weer over…!” Ik heb vrouwen die weken, soms maanden bij mij trainen en met dezelfde klachten blijven rondlopen. Omdat ze echt denken dat deze vanzelf wel weer verdwijnen. Het is soms akelig om te zien, want tijdens het sporten zie je iemands beperkingen duidelijk naar voren komen. Het enige wat ik kan doen is ze doorlopend adviseren om bij een fysiotherapeut langs te gaan. En wat dacht je van iemand gebukt zien gaan onder mentale pijn? Ook dat wordt soms lang genegeerd voordat er hulp voor wordt gezocht.

Natuurlijk is pijn niet leuk en kan het confronterend zijn, maar wat als het geen ruimte krijgt?

Grrr…. ik heb rugpijn

Zelf heb ik momenteel meer dan drie maanden pijn in mijn rug. Het begon heftig: ik kon haast niet meer pijnvrij lopen, niet meer opstaan zonder de rug te voelen, laat staan lesgeven. Bepaald geen pretje als je personal coach bent. Ik mocht geen oefeningen meer voordoen, moest uitkijken met wat ik in mijn vrije tijd deed en was bang dat ik helemaal niet meer kon werken. Dat zou meteen geen inkomen meer betekenen. Dus nam ik maatregelen door mijzelf een strak regime aan te meten:

– opstaan
– revaliderende oefeningen doen
– lopen met de hond
– een training geven zonder zelf actief mee te doen
– thuis de benen omhoog
– een tweede ronde oefeningen doen
– lopen

En dit zo ongeveer iedere dag. Eind juni gaf ik een strandworkout met pijn in mijn rug. Ik wilde dit echt door laten gaan, want ik had er echt zin in en het was heerlijk weer buiten. Ik kon mijn geluk niet op, maar wist tegelijkertijd dat het eigenlijk niet verstandig was. Na deze training protesteerde mijn rug dan ook heftig. Naar huis rijden was op zijn zachts gezegd oncomfortabel. En op dat moment ontstonden twee perspectieven op de pijn die ik met mij meezeulde.

Twee perspectieven

De wind, de zee, het gelach, de ruimte, de grappen en de high fives.
Verliefd op het leven.
De tijd mag stilstaan
en in slow motion worden afgespeeld.
Dan kan ik genieten van ieder detail
dat ik kan terugspoelen.
Om te glimlachen, te genieten.

De wind, de zee, het gelach, de ruimte, de grappen en de high fives.
Bang voor het leven,
om te verliezen wat ik heb.
Mijn gezondheid.
Mijn baan.
Mijn lijf.
De mensen van wie ik hou.
Angst om alleen thuis te zitten,
om nooit meer onder de mensen te zijn.

Het eerste perspectief draait om leven in het heden. Op het moment van de workout zelf genoot ik enorm. Totdat ik over de toekomst ging nadenken. ‘Stel je voor dat…. Oh nee, dat wil ik niet!’ De vrolijke stemming van de strandworkout raakte op de achtergrond en ik voelde me ongelukkiger worden. Beide stemmingen zijn onderdeel van mijn persoon en ik kies liever voor de eerste. Maar ik negeer de tweede emotie niet. Ik erken de angst die in mij zit, zonder er te lang in te blijven hangen. Dat leidt namelijk tot zelfbeperking.

Wat doet fysieke en mentale pijn met jou? Negeer je het, of mag het er zijn? En voor welk perspectief kies jij?