By Lizet: making people proud (deel 1)

In de afgelopen jaren heb ik met By Lizet al meer dan tweeduizend vrouwen bereikt, zowel online via de nieuwsbrief als offline met de vele bootcamps, 1-op-1 trainingssessies, boksrondes en het zakelijk coachen. Allemaal ontzettend tof! Maar ik wil meer dan alleen mensen bereiken; ik wil ze een gevoel van trots meegeven. Dat is waar mijn hart sneller van gaat kloppen. Het gaat me uiteindelijk niet om het aantal oefeningen, gesprekken of zweetdruppels. Het gaat om wat deze dingen opleveren.
“Het raakt me als ik een glimp van trots in jouw ogen zie, als ik de opluchting in je stem hoor, als ik merk dat je opener en zelfverzekerder bent geworden, als je staat de dansen in het veld, als je je emoties durft te tonen, als je een eureka moment hebt, als je voldaan naar huis gaat”. Kortom: een trotse jij is voor mij de ultieme beloning.

Door de jaren heen heb ik heel veel inspirerende en ontroerende verhalen van cliëntes gehoord. Dit soort momenten bezorgt me elke keer weer kippenvel. Het doet me realiseren wat een voorrecht het is om de levens van andere vrouwen op een positieve manier te beïnvloeden! Een paar daarvan wil ik met je delen:

1.”Ja, ik fiets weer!”

Knieklachten, twee keer gevallen en een operatie. Staan ging haast niet, lopen kon ze alleen met krukken. En ze durfde niet meer te fietsen. Ze kwam bij mij voor personal training. Niet om af te vallen, niet om gespierd te worden, maar om het vertrouwen in haar eigen lijf terug te krijgen. Een lijf dat al veel meer aankon dan dat ze zelf dacht.

Tot nu toe hebben we ruim drie maanden elke week een sessie. Twee weken geleden kwam ze ineens trots aangefietst. Ze zat op haar fiets! Wie had dat bij de eerste les kunnen bedenken, toen ze stapje voor stapje binnen kwam schuifelen. Het lachende gezicht, het zelfvertrouwen: het was top! Elke week krijgt ze meer en meer grip op haar lijf. Soms is het even iets te zwaar en wil ze te snel. Maar wat een vooruitgang heeft ze geboekt en wat is ze er trots op.

2. “Mijn nieuwe motto: eerst mezelf en dan geven.”

Een andere cliënte die via haar werkgever bij mij komt heeft het ook flink te verduren gehad: angstaanvallen in het vliegtuig en op vakantie, thuis zitten met burnout en een neefje dat ernstig ziek in het ziekenhuis ligt. Geen wonder dat ze zichzelf even kwijt was.

Het was dinsdagmiddag en ze had net te horen gekregen dat de kanker waar haar neefje zo hard tegen had gevochten weer was teruggekomen. Dit kwam hard aan en ze was onrustig. Ik liet haar op papier zetten wat haar het meest dwarszat, welke emoties ze voelde. De eerste twee waren boosheid en verdriet. De papieren legde we op de grond. Haar oefening werd, loop langzaam naar dit gevoel toe. Ze stond er verslagen bij met het hoofd naar beneden en deed haar best niets te voelen. De pijn was te groot. Te heftig.

We namen de tijd om alles wat van binnen opgekropt zat los te laten komen. En langzaam maar zeker kwam het verdriet boven. Het was ineens zichtbaar. Hoe moeilijk ook, hoe eenzaam het haar ook deed voelen, ze ging niet ten onder. Langzaam kwam er weer kleur op haar wangen, ging ze rechtop staan, en stroomde de opluchting voelbaar de ruimte in. Haar negatieve gevoelens kregen een plek en dat gaf haar rust. Het was de eerste belangrijke stap naar het hervinden van zichzelf.

Die middag ging ze met haar nichtje naar het strand. Ze genoot volop en appte mij dat de sessie veel impact had gehad en dat ze nu besefte dat ze volop in het moment kon leven en aandacht voor haar nichtje kon hebben omdat ze het verdriet had toegestaan. Nu was ze weer helemaal aanwezig, in de zon, op het strand samen aan het genieten. Trots!

3. “Kom op, ga zo door meid!”

Het is altijd spannend als nieuwe vrouw om te komen trainen. Meestal is ze een beetje timide, kijkt ze de kat uit de boom. Stiekem hoopt ze dat ze de juiste sportkleding heeft aangetrokken en niet buiten de groep valt.

En dan is het tijd om te boksen: 100 keer stoten. Best heftig hoor, als je nog nooit hebt gebokst. Plotseling hoor ik een van de andere vrouwen roepen: “je kan het meid, ga door!” Kom op, nog een paar stoten je bent er!” Hoe mooi hoe ze elkaar de vrouwen elkaar aanmoedigen!

Het is gelukt. Het zweet staat op haar voorhoofd. Ze is moe, ze hapt naar adem en haar hart gaat tekeer in haar borst. Maar als je in haar ogen kijkt, dan zie je het: dat YES!-gevoel. Die gedachte van: ‘dit kan ik, dit ben ik!’ Zo timide als ze begon, zo trots gaat ze na afloop naar huis.

Het OVERWINNINGSGEVOEL van de drie dames hierboven, dat is waar ik mijn kwaliteiten als personal trainer, weerbaarheidstrainer, lichaamsgerichte coach en bokscoach voor wil gebruiken. Samen met mijn enthousiasme, persoonlijke ervaringen en menselijk inzicht. Want zonder die elementen zijn alle professionele kwalificaties waardeloos.