Neem jij je lichaam wel serieus?

Al jarenlang ben ik bezig met mijn lichaam: ernaar leren luisteren, de grenzen ervan verkennen en te luisteren als mijn lichaam rust nodig heeft. Als mijn lichaam wil dansen, huilen of gewoon lekker bewegen geef ik daar ongeremd aan toe. En dat voelt fijn! Lange tijd zat ik wat dat betreft in een flow en dacht dat ik mijn lichaam al door en door kende. Tot niet zo lang geleden toch even het tegendeel werd bewezen.

Eerst wil ik benadrukken dat het ontzettend fijn is om in balans te zijn met lichaam en geest. Dit voelt bevrijdend, eerlijk en krachtig. Daarom geef ik met veel plezier de Your Power trainingen en workshops, waar vrouwen hun kracht en grenzen leren kennen door intensieve lichamelijke opdrachten. Super om te doen!

Ik zat in de flow

Alleen ging het een tijdje geleden bij mij ook even mis. Op een maandag ging ik kickboksen: een heerlijk uurtje volop er tegenaan. Stoten. Schoppen. Ontwijken. Battle Ropes. Zweten…! Toen kwam het tegen de bokszak trappen. Auw! Dat deed pijn. Doorgaan, dacht ik meteen, het zal er wel bij horen. En ik ging door. Buikspieroefeningen. Ik kwam omhoog tikte de grond aan tussen mijn voeten. Oh jee, wat zag ik daar? Een dik ei op mijn enkel. Dit kon niet goed zijn. Ik moest stoppen en de enkel koelen. En ineens drong de pijn vol tot mij door. Dit was echt niet goed! De training werd gestaakt. Verslagen ging ik naar huis en maakte een afspraak bij de fysiotherapeut.
Het bleek een kneuzing. Dat werd dus rust houden. Advies 1: luister naar je lichaam. Goed advies, maar ik negeerde het wel. Mijn lessen voor de maandag- en dinsdagavond zegde ik af, maar daarna wilde ik door. Dinsdagmiddag ging ik bij de therapeut langs. Die zei me dat ik vooral voorzichtig moest zijn. Advies 2: luister naar je lichaam en als je les wil geven, blijf dan zelf op een stoel zitten en vertel de cursisten wat ze moeten doen. Woensdagavond tijdens de les: een bootcamper. Advies 3: houd je rustig en leun niet teveel op je voet.

In drie dagen tijd kreeg ik drie keer te horen dat ik het rustiger aan moest doen. En dat is nog exclusief de raad die ik van vrienden en familie kreeg. Toch sloeg ik alle goede adviezen in de wind. Waarom? Waarom vond ik het zo moeilijk om deze keer naar mijn lichaam te luisteren? Het was in ieder geval duidelijk dat ik gewoon wilde doorgaan en mijn flow niet wilde onderbreken. Allerlei prachtige ideeën ontstonden in mijn hoofd om te rechtvaardigen waarom ik geen gehoor gaf aan de wensen van mijn lijf. Ideeën als:

• Ik heb geen zin om thuis te zitten
• Ik ben bang dat als ik op een stoel les ga geven het een saaie boel wordt en de deelneemsters niet meer terugkomen (ietwat irreële gedachte)
• Ik wil geen advies van anderen op volgen
• Ik wil niet zielig zijn
• Ik wil niet zeuren

Pijn ontwijken

Totdat op een gegeven moment de werkelijke reden tot mij doordrong. Ik wilde niet stil komen te staan en thuis op de bank zitten omdat ik niet geconfronteerd wilde worden met mijn pijn. Die wilde ik niet voelen. Liever tapete ik mijn voet in om lekker door te kunnen gaan met lesgeven. Feitelijk stak ik dus mijn kop in het zand. Dat wil ik nu niet meer. En dus  zat ik thuis op de bank met een kloppende enkel.

Hoe vaak ga jij door terwijl je eigenlijk fysieke of mentale pijn hebt?