Craniosacraal Therapie met Catharina van Deelen

Nieuwsgierig naar de podcast afleving over Craniosacraal therapie. Luister het hier of lees op je gemak het interview.

0m26s: Wat betekent craniosacraal therapie voor Catharina? 

Lizet: Vertel eens, wie is Catharina?

Catharina: Wie is Catharina? Nou, dat is een goeie vraag! Dat weet ik soms zelf niet. Maar ik heb wel door de cranio ontzettend veel ontdekt over mezelf, en dat is ook waarom het zo op mijn pad gebleven is.

Lizet: Kun je iets meer vertellen over wat het voor jou betekend heeft, of hoe je het ontdekt hebt?

Catharina: Ja, hoe ik het ontdekt heb: doordat een collega van mij, Ton Bottema, de grondlegger van ons instituut hier in Nederland, daar kwam ik mee in aanraking met schouderklachten die maar niet overgingen. En hij heeft mij daar vanaf geholpen, en hij heeft me vooral geleerd om mijn lijf te gaan voelen. Want ik was iemand die altijd in mijn hoofd leefde. Daardoor had ik altijd lichamelijke klachten die nooit overgingen, en hij liet me mijn lijf voelen.

En toen ging ik ontdekken “jeetje, dat lijf heeft eigenlijk best wel een heleboel te vertellen”, en daar wilde ik wel meer van weten. Ik was fysiotherapeut, en nooit gelukkig als fysiotherapeut. Dat heeft me veel opgeleverd, maar vooral geld, en verder weinig. Dus ik was ongelooflijk blij dat ik een therapie ontdekte die geen klachten behandelde, maar problemen. Dus die iets bij de oorzaak aanpakte. En ook een therapie die iets niet gaat fiksen voor de ander, maar die de ander meeneemt in het dragen van zijn eigen verantwoordelijkheid voor wie die is en wat die wil. Dat is denk ik wat mij het meeste aansprak in de cranio.

1m58s: Wat is craniosacraal therapie? 

Lizet: Jij bent opgeleid als fysiotherapeut. Je benoemt al dat er een verschil zit tussen het behandelen van klachten en problemen. Kun je dan iets meer vertellen over wat craniosacraal precies inhoudt? Wat kunnen we ons er bij voorstellen? Ik zal de vraag nog iets concreter stellen: stel, ik kom bij jou binnen. Wat gaat er gebeuren?

Catharina: Wat gaat er gebeuren? Nou, laat ik je eerst iets vertellen over het feit dat je lijf bestaat uit heel veel weefsel. Dat is natuurlijk niks nieuws. Maar veel van dat weefsel is bindweefsel, en bindweefsel, de naam zegt het al, is verbindend weefsel.

Verbindend weefsel zorgt ervoor dat je organen zijn opgehangen aan je wervelkolom, dat je organen gescheiden zijn, dat bepaalde holtes gescheiden zijn van andere holtes, dat alles op zijn plek blijft terwijl jij aan het bewegen bent. Dat is wel handig, want het is niet handig als jouw maag onderin je buik zakt terwijl je aan het hardlopen bent. Daar wordt je niet blij van. Dus bindweefsel zorgt daarvoor. En bindweefsel is zowel heel elastisch als heel strak, afhankelijk van de plek waar het zit. Dat elastische moet ook blijven, want ander kan je niet bewegen en bindweefsel zit echt overal. Het zit als laagje om je spieren heen, om spiervezels heen, om spiervezeltjes heen. Eigenlijk zit bindweefsel om je cellen heen, bindweefsel zit om een orgaan heen, bindweefsel zit om een bot heen, dan heet het botvlies.

Bindweefsel zit om je hersenen heen, dan heet het ineens een hersenvlies. Nou, hersenvlies is heel strak en heel stug, want dat moet je hersenen heel goed beschermen. Maar het bindweefsel is je maag is super elastisch, want anders kun jij geen maaltijd aan. Om te kunnen bewegen is het nodig dat al dat bindweefsel meegeeft.

Lizet: Helder.

Catharina: Helder, hé? Dus wat kunnen wij? Wij kunnen opsporen daar waar bindweefsel niet meer meegeeft. Daar waar bindweefsel strak is komen te staan. En dat heeft altijd oorzaken, maar daaraan kun je voelen dat een lijf gewoon niet lekker meer beweegt.

Dus waar ik vroeger schouderpijn wegmasseerde en oefeningen gaf, ga ik nu op zoek naar de oorzaak van de schouderpijn, en die zou wel eens helemaal ergens anders kunnen liggen. Het zou zomaar eens kunnen dat je darmen niet lekker functioneren, dat daar wat ontstekingen zitten waardoor het bindweefsel strakker gaat staan. En omdat dat bindweefsel allemaal aan elkaar vastzit, door je hele lijf heen, is voelbaar dat als het hier gaat trekken… dit kunnen de luisteraars natuurlijk niet zien, maar ik maak een knoop in mijn T-shirt ter hoogte van mijn darmen, en dan zie je meteen dat dat gaat trekken aan mijn schouder, en dan op den duur kan ik mijn schouder niet meer optillen. Als fysiotherapeut ging ik morrelen aan die schouder, en nu ga ik zoeken van hey, waar zit de knoop?

4m55s: Hoe het lichaam zichzelf kan herstellen door te vertragen.

Lizet: Is dat dat iets dat jij kan voelen? Dat jij voelt in het lichaam van hey daar komt de oorzaak vandaan? Of gaat de klant zelf dat opsporen?

Catharina: Nee hoor, dat gaan wij opsporen. Wij zoeken waar de problemen zitten, wij zoeken waar energie niet meer stroomt, waar bindweefsel strak staat, al die plekken kunnen we opsporen. En het enige wat we dan eigenlijk gaan doen is wij gaan onze handen daar op leggen, en het lijf de ruimte geven om dat te gaan herstellen. Dat klinkt een beetje zweverig, maar we hebben allemaal een ongelooflijke hoeveelheid veerkracht en een ongelooflijke hoeveelheid zelfherstellend vermogen. 

Het gros van onze klachten komt en gaat vanzelf weer over. Daarvoor hebben we geen arts nodig, geen therapeut nodig, dat is vaak vanzelf. En sommige klachten verdwijnen niet uit zichzelf, en dan is het nodig dat ik daar aandacht aan ga besteden. Dat is wat wij in onze westerse maatschappij nog wel eens afgeleerd hebben. We besteden het uit. Ik heb pijn, dus doe er wat aan! In plaats van te denken: ik heb pijn, wat zou deze pijn mij te zeggen hebben? Hoe zou het komen dat ik hier pijn heb? Wat heeft mijn lichaam me eigenlijk te vertellen? Dat is waar wij dan mee aan de slag gaan.

Dus door mijn hand dan op het lichaam  te leggen, en dan contact te maken met dat bindweefsel, dat noemen we ook fascia , daar maak ik contact mee in de diepte. En dan laat ik iemand voelen van: kijk, voel eens. Voel je dat het hier wat strakker zit? Mensen die goed in hun lijf thuis zijn voelen dat vaak onmiddellijk. Mensen die dat niet zo zijn die moeten dat vaak eerst nog leren. Dus daar helpen we ze mee: om hun bewustwording naar hun lijf te gaan verleggen. En als je dan voelt dat het daar strak zit, kom dan eens met je aandacht daarnaartoe, ga eens voelen. Wat gebeurt daar? Wat is hier aan de hand? Kom een met je aandacht naar binnen, ga eens voelen.

Lizet: Het klinkt ook heel erg als vertragen.

Catharina: Het is super vertragen. En dat heeft ook een reden: omdat het centrum in je hersenen, wat er voor moet zorgen dat jij je bewust kan worden van wat je lijf te vertellen heeft, dat centrum heeft tijd nodig. De zenuwbanen die daar naartoe gaan, die zijn een stuk langzamer dan de normale zenuwbanen waarmee jij je arm beweegt.

Dus op het moment dat ik ga vragen: “Voel eens? Kom eens naar binnen. Merk je wat hier gaande is? Merk je dat hier spanning is? Merk je dat het daar niet lekker beweegt?” Dan wordt het ook stil. Dan gaan mensen naar binnen, en dan duurt het even voor er antwoord komt. Dat is ook meteen de kracht van cranio. Want doordat ze zo naar binnen gaan zakken ze in hun bewustzijnslagen een laagje dieper.

Dat is mogelijk vergelijkbaar met een soort trans in hypnotherapie… ik weet het niet. Het doet er niet zo veel toe. Maar ik zie dat ze een laagje dieper zakken en ik weet dat ook van eigen behandelingen: je zakt een laagje dieper en dan doet de buitenwereld er even niet zo veel meer toe. Dan ben ik vooral bezig met: “Ah ja, er is wat. Wat is daar gaande? Wat wil mijn lijf mij daar eigenlijk vertellen?”

8m14s: Wat is de kern van craniosacraal therapie?

Lizet: Is dat ook de kern voor jou wat craniosacraal therapie is?

Catharina: Ja. Het helpt mij persoonlijk als ik op de bank lig om steeds maar weer antwoord te krijgen op: “Wie ben ik? Wat is er gaande? En wat verstoord mij op dit moment? Er is iets wat mij verstoord.” En dat kan iets zijn wat heel mechanisch is, namelijk: “Ik heb drie weken gekampeerd, veel regen gehad, ik heb in een laag tentje drie weken lang gebukt, gebukt, gebukt, gebukt… en toen zei mijn rug opeens: “Toedeloe, dit vind ik niet leuk meer.”” Maar er zijn ook dingen die gebeuren…

ik kreeg op een bepaald moment in mijn leven ontzettende last van mijn nieren. Ik wist niet dat het mijn nieren waren, ik had gewoon rugpijn. En ik kwam bij de cranio en ik zei: “Wil je nou eens even kijken?” En die legde zijn handen erop, en ik ging voelen, we gingen samen voelen, en ineens kwam er zo een beeld omhoog van hoe ik als vierjarige in mijn kinderbedje lag in het ziekenhuis. In die tijd was het helemaal niet zo normaal dat ouders op bezoek kwamen, en ik voelde me daar stik- en stikalleen. En die eenzaamheid die kwam ineens zo boven. “Oh ja…”

Daardoor heb ik daar geleerd dat ik niet om hulp kan vragen, want er was gewoon niemand. Er was natuurlijk wel iemand, maar in mijn beleving als vierjarige was er niemand. Daardoor, nog steeds als ik ziek ben vraag ik niet om hulp. Dan trek ik met terug in een soort van coconnetje en wil ik niks met de wereld te maken hebben, wat natuurlijk niet helpend is. En de cranio heeft mij geleerd: “Oh, dat heeft daar mee te maken. Maar nu ziet de wereld er toch wel weer anders uit.” Eigenlijk kan ik best om hulp vragen als ik een keer ziek ben. Dat gaat.” Dus het kan hele oude pijnen oproepen, het kan heel mechanische pijnen oproepen, het kan van alles oproepen.

Maar op het moment dat gaat luisteren, werkelijk gaat luisteren naar binnen, en je wordt daarbij geholpen door de handen van iemand anders, want je probeert je echt te focussen, dan komt daar vaak wat naar boven. En dan is het aan mij om te zeggen of ik daar wat mee wil of niet. Als therapeut ga ik niet zeggen: “Jij moet dat anders doen.” Wil je daar wat mee? Dat vind ik de mooie kracht ervan: “Wil je er wat mee? Wat betekent dit voor jou dat dit bovenkomt? Is dat belangrijk voor je, of is dat niet belangrijk? Het is helemaal aan jou.”

Lizet: Dus je laat het heel erg bij de klant eigenlijk?

Catharina: Eigenlijk wel. Nou, niet eigenlijk wel, helemaal!

10m50s: De eerste cranio-ervaring van Lizet

Lizet: Ik heb een kort verhaal over mijn eerste ervaring met een craniosacraal therapeut, dat is ook al lang geleden. Ik was volgens mij een jaartje of twintig. Ik weet niet meer waar ik last van had, dat ben ik vergeten. Maar ik weet wel dat ik bij een craniosacraal therapeut kwam, en dat ik op een massagebank of iets in die trend moest liggen. En die dame in kwestie die ging bij mijn voeten staan en die zei tegen mij: “Ik ga even intunen.” En ik weet dat ik daar lag en dat ik dacht: “Intunen? Wat? Moet de radio aan? Wat gaat deze dame doen?” Dus toen ik er voor het eerst was, toen vond ik het eigenlijk echt best wazig. Dus ik ben heel benieuwd… is dat hoe jij ook werkt? Of zijn er verschillen in therapeuten?

Catharina: Ja, er zijn verschillen in therapeuten. En er zijn verschillen in richtingen binnen de cranio. Dat intunen wat ze deed, heeft er volgens mij alles mee te maken dat ze… ja, wij doen dat ook… ik begin ook aan de voeten. Maar ik noem het geen intunen. Ik begin aan de voeten en ik ga voelen van: hoe voelt dit lijf? Waar is spanning?

12m14s: Hoe verloopt een cranio-sessie? 

Lizet: Mag ik even een stapje terug?

Catharina: Ja.

Lizet: De eerste vraag die ik volgens mij ook stelde was: “Wat gebeurt er als ik binnenkom?” Is het dan inderdaad zo dat ik eigenlijk direct ga liggen? Is dat de sessie? Of hebben wij eerst nog een gesprekje ofzo?

Catharina: Wij hebben zeker een gesprek. Want ik wil eerst weten wie jij bent en waar jij voor komt, en wat jouw vraag is en wat jij bij jezelf wil onderzoeken. Er zijn mensen die komen binnen met alleen maar sec lichamelijke klachten, die willen gewoon van hun klachten af. En dan kunnen we kijken of daar mechanisch een oorzaak voor is.

Natuurlijk neem ik ze in de loop der tijd mee in het idee dat, want laten we eerlijk zijn: we denken nog altijd dat we een lichaam en een geest hebben, maar dat is helemaal niet zo. Ik ben mijn lijf, en mijn lijf dat ben ik, en mijn lijf is alleen maar een uitingsvorm van wie ik ben. Dus daar neem ik ze in de loop der tijd voorzichtig in mee, ik nodig ze uit om daar eens anders over na te gaan denken. Zou het kunnen dat die chronische schouderklachten, waarmee je al bij ik weet niet hoeveel therapeuten bent geweest, dat die misschien iets te zeggen hebben over hoe jij in het leven staat? Maar we hebben natuurlijk een gesprek vooraf. En dan wil ik de vraag weten.

En ik wil ook de hulpvraag weten. Ik heb ook mensen die komen binnen van: “Ja, ik zit gewoon niet lekker in mijn vel en ik wil eens onderzoeken waar dat vandaan komt.” Dat is ook een hulpvraag die vaak voorbij komt. Of: “Ik ben burn-out, en ik wil het anders gaan doen in mijn leven. Kun jij me helpen onderzoeken hoe ik burn-out bent geraakt? Wat heeft me zo in de weg gezeten, zodat ik het vanaf nu anders kan gaan doen?” Helpt dat?

14m01s: Intunen; wat betekent dat?

Lizet: Dat helpt. En dan ga ik weet terug naar mijn vraag: je hebt het gesprekje gehad, en vervolgens zei jij: “Ik begin ook bij de voeten”. En we hadden het over het intunen, volgens mij wilde je daar iets over vertellen.

Catharina: Ja, daar wilde ik iets over vertellen. Want de naam craniosacraal is gewoon een raar woord. Dat heeft te maken met het feit dat het een Amerikaans therapie is, ontwikkeld door John Upledger, en in Amerika is het volstrekt normaal om Latijnse termen te gebruiken. In Nederland niet. Dus wij dealen met craniosacraal.

Cranio is je hoofd, sacrum is je heiligbeen. En tussen je hoofd en je heiligbeen lopen de hersenvliezen en de ruggenmergvliezen. John Upledger heeft ontdekt dat er in het hoofd een craniosacraal ritme is wat zich door het hele lijf voortplant, zoals… als je een steen in het water gooit, dan heb je van die kringen die zo tot ver voorbij het punt waar die steen in het water is gekomen nog zichtbaar zijn. Veel meer ga ik daar ook niet over vertellen. Maar aan die voeten kun je dat craniosacraal ritme ook voelen, en je kunt ook voelen waar dat craniosacraal ritme niet goed beneden aankomt. Dus dan ga je verschillen tussen links en rechts voelen, bijvoorbeeld. Zo kunnen we deels gebieden opsporen waar dat ritme niet goed wordt voort geleid.

15m15: Kan je het craniosacraal ritme in jezelf ook voelen? 

Lizet: En kan ik dat zelf ook thuis voelen? Als ik thuis op de bank zit, en ik zou me bewust worden van mijn eigen voeten, of mijn benen aanraken, kan ik dat ritme dan ook voelen?

Catharina: Ik kan mijn eigen ritme bij mezelf voelen, op mijn bovenbenen. Je moet even weten wat je moet voelen, dus wat die dame zei, intunen is misschien niet zo heel erg gek, wij leggen dat in de klas wel uit als het intunen op dat wat je te voelen hebt. Dat is ook nu een beetje moeilijk om uit te leggen, maar het craniosacraal ritme kun je zeker ook bij jezelf voelen.

Lizet: Ja. Maar het is niet zo dat de luisteraar nu heel makkelijk dus zelf zijn hand op zijn been kan leggen en dat kan voelen, omdat je moet weten waar je op moet letten en wat je moet voelen.

Catharina: Ja, maar je kan met de radio intunen op 538, en op Skyradio. Het is maar net wat je wil horen.

Lizet: Ja, dat is een ander ritme dat je te horen krijgt.

Catharina: Precies.

16m09s: Zijn er verschillende benaderingen van cranio?

Lizet: Ok, en dan zit er volgens mij een verschil tussen therapeuten, zoals je zei. Dat de één een iets andere benadering heeft dan de ander.

Catharina: Ja, de kracht van Upledger vind ik wel, dat hij altijd wel gezegd heeft waar het over gaat. Dat we ons bewust worden over wat er in ons lijf gebeurt, wat er zich afspeelt. En daar gebruiken wij vrij veel dialoog voor. Dat wil niet zeggen dat de behandelingen nooit in stilte zijn, sommige behandelingen beginnen in stilte, om mensen eerst maar eens te laten ervaren wat cranio is. En soms kun je in stilte behandelen om iemand heel erg in de ontspanning te krijgen, dan is stilte prettig.

Maar om werkelijk te gaan onderzoeken van: “Wat heeft deze klacht mij te vertellen?” Dat is volgens mij wat lastig in stilte, en daar gebruiken wij de dialoog bij. Dus we beginnen met aanraken, we helpen iemand te gaan voelen, in zijn lijf terecht te komen, en op het moment dat we merken van: “Hey, nu gebeurt er iets belangrijks.” Dat kunnen wij voelden aan het feit dat het ritme even niet meer voelbaar is, dat noemen wij dan een significant detector, dat kun je weer vergeten. Ritme is even niet meer voelbaar, en op dat moment weten wij: “Hey, nu gebeurt er iets heel belangrijks.”

En dat is het moment waarop wij gaan vragen van: “Wat merk je?” Of: “Komt er iets omhoog?” En heel vaak zie je dat mensen ineens in beeld krijgen, en dat is heel vaak een beeld van iets wat te maken heeft met de plek waar we zitten. Dat kan een beeld van iets van vroeger zijn, wat je hebt meegemaakt. Dat kan een beeld zijn van iets dat symbolisch is, dat kan van alles zijn. Maar dat beeld, dat is heel veelzeggend, en daar gaan we dan mee aan de slag. Wat zie je dan? En wat gebeurt er ondertussen in je lijf? Wat voel je erbij als je dat beeld ziet?

Lizet: Eigenlijk een beetje zoals het verhaal dat jij vertelde over jezelf als vierjarige. Dat je dat beeld dan ziet.

Catharina: Ja. Dat beeld dat kwam meteen omhoog. Ik zag meteen mezelf liggen in dat ziekenhuisbedje. Dat was een heel belangrijk beeld.

18m10s: Zijn er gelijkenissen tussen craniosacraal therapie en haptonomie? 

Lizet: Wat is het verschil bijvoorbeeld met, eerder in deze podcastserie is ook haptonomie naar voren gekomen… daar werd eigenlijk ook verteld over het aanraken, het vertragen, het voelen. Er werd inderdaad minder verteld over bindweefsel, en het ritme zeg maar. Is dat dan het verschil ertussen? Of weet je het überhaupt zelf ook niet precies?

Catharina: Ja Ik heb wel een idee, Ik heb een collega die haptotherapeut is, en we hebben er veel over gepraat. Wat is nou het verschil tussen ons vak? Deels overlappen we, maar we zijn samen een beetje tot de conclusie gekomen dat haptotherapie gaat over de contactgrens. Dus hoe ben ik ten opzichte van mijn buitenwereld? En cranio gaat meer over wie ben ik in mijn binnenwereld? Dat is waar wij uiteindelijk vooral op uit zijn gekomen. Dus beiden hebben een heel belangrijke functie. Maar als je echt moeite hebt met omgaan met de ander, en in contact zijn met de buitenwereld, dan past hapto denk ik. En als je echt wil beantwoorden van: “Wie ben ik van binnen, en wat heeft mijn lichaam mij vanbinnen te vertellen?” Dan is cranio denk ik beter. En het is ook maar net wat je ligt.

19m24s: Is cranio geschikt voor iedereen?  

Lizet: En als je naar craniosacraal kijkt, je zegt eigenlijk veel meer: “Wie ben ik?” Naar binnen gericht. Is er eigenlijk een bepaalde populatie waarvoor craniosacraal het beste helpt, of zeg jij eerder dat het niet uitmaakt of jij 10 bent, of 80 bent, of dat jij burn-out bent. Kan je voor alles naar de cranio?

Catharina: Nou, qua leeftijd wel. We behandelen pasgeborenen, tot mensen die terminaal zijn. Met de leeftijd maakt het echt helemaal niet uit. Maar het is natuurlijk niet zo dat cranio alles oplost. Dus als je kijkt naar de populatie in mijn praktijk, dan zijn het toch veelal mensen met onbegrepen lichamelijke klachten, die vaak al fysio hebben gehad, en manuele therapie, en soms zelfs osteopathie, en dan toch niet van hun klachten afkomen. Dat zijn al wel eens de mensen die cranio doen.

En verder zijn het ook mensen met een levenskluif. Die gewoon zeggen van: “Ja, ik zit gewoon niet lekker in mijn vel, maar ik krijg er geen vinger achter waarom.” Ik heb ook wel mensen die wat meer emotionele problemen hebben, van somberheid, of een beetje depressief-achtig. We behandelen geen ernstige emotionele stoornissen, maar wel mensen die bijvoorbeeld emotioneel niet lekker in hun vel zitten, en daar bij de psycholoog niet verder mee zijn gekomen omdat het praten hen niet zo ligt, of omdat het praten het niet oploste. En die mensen zie ik ook nog wel eens komen.

21m01s: Cranio versus psycholoog

Lizet: Kun je daar iets meer over vertellen? Over mensen die bijvoorbeeld vaak naar een psycholoog zijn geweest, en die ervaren dat praten het niet oplost. Ik hoor dat zelf namelijk ook vaak in mijn eigen praktijk, en ook als ik om me heen kijk. Wat is voor jou het verschil daar dan in? Dat ze bij de psycholoog niet verder komen, en dat ze dan wel, dat zijn ze dan ook niet allemaal, maar dat ze dan bijvoorbeeld wel weer verder komen bij craniosacraal?

Catharina: Ik denk, en daarom volg ik ook Upledger, die zei altijd: “Ons lijf heeft een ontzettende innerlijke wijsheid.” En die innerlijke wijsheid, daar komen we makkelijker bij via ons lijf. En die innerlijke wijsheid die laat zich niet zo makkelijk zien zolang je Alleen maar aan het praten bent. Want praten leidt ertoe dat je met kortetermijnoplossingen komt, dat je sneller bij de therapeut in advies terecht komt. En daarmee wil ik natuurlijk niet zeggen dat psychologen adviseren, dat is absoluut niet waar.

Maar als ik zelf kijk naar mijn eigen proces, dan merk ik dat zolang ik alleen maar in mijn hoofd bezig ben om iets op te lossen, dan blijft het behoorlijk cognitief. Terwijl, als ik mijn lijf de ruimte geef om het antwoord te gaan geven, dan zijn de oplossingen vaak verrassend anders. Ik denk altijd: “Ons buikgevoel, dat is er niet voor niets.” Als ik terug kijk naar mijn loopbaan, ik had altijd geneeskunde willen studeren, en ik ben fysiotherapie gaan doen, en ik snap nog steeds niet waarom, want alles in mij zei: “Ik wil geneeskunde studeren.” En toch ben ik fysio gaan doen.

Maar nu denk ik, zo ambitieus als ik was, was ik een dokter geworden, een misschien wel een specialist, en hartstikke ongelukkig geworden. Terwijl, ik ben in hart en nieren een therapeut. Dus mijn buikgevoel heeft mij op het pad van de fysio gezet, als uitgangspunt. Waarom nemen wij soms beslissingen in het leven waarvan we dan pas jaren later denken: “Hoezo? Waarom heb ik dat zo gedaan?”

23m15s: Volg je buikgevoel

Lizet: Ik vind het wel een mooi verhaal. Ik wilde op mijn 18^e-19^e heel graag psychomotorische therapie studeren. En dan had ik volgens mij zo’n proefdag, weet ik veel, dan moest ik zo van alles doen, en toen werd ik afgekeurd, of ik mocht niet meedoen. En als ik daarop terugkijk, want toen was ik 18 of 19 jaar, toen was dat het enige waarvan ik dacht, ok dat wil ik doen, dat vind ik leuk. Nou, het jaar daarna kon ik niet meer meedoen met die dag want toen had ik Pfeiffer, dus toen dacht ik:  “Ja dan moet ik toch maar iets anders gaan doen.”

Toen ben ik communicatie gaan studeren, dat is compleet wat anders. Nou, vervolgens heb ik toen ook een loopbaan gehad met allerlei verschillende dingen, en als ik dan kijk waar ik nu ben dan denk ik: “Oh, wat grappig.” Wat ik toen wilde, dat paste wel bij mij, alleen misschien niet op dat moment. En ondertussen heb ik levenservaring opgedaan, en ik weet dat ik pas tegen iemand zei, volgens mij een half jaar geleden, stond ik op een opleiding een workshop te houden over body en mind. Ik weet nog dat ik toen zei: “De cirkel is rond. Wat ik 20 jaar geleden wilde doen, wat toen niet paste, waar ik niet voor werd uitgenodigd. Ik heb mijn leven vervolgd, andere keuzes gemaakt, maar uiteindelijk heb ik denk ik op het juiste moment, heb ik het juiste wat ik op dat moment moest doen. En dat is uiteindelijk een beetje van wat jij zegt van: “Ok, als je achteraf kijkt, dat je dan bedenkt: oh, misschien was dat best goed geweest.”

Catharina: Ja. Ik denk dat we heel veel dingen in ons leven doen, zonder ons bewust te zijn van waarom we dat doen. In het Engels noemen ze dat gut feeling, je buikgevoel. Je buikgevoel vertelt je volgens mij heel veel vaker wat je moet doen, zonder dat je dat zelf in de gaten hebt. Dus waarom zou je niet naar dat buikgevoel gaan luisteren?

Lizet: Kan het zijn dat, doordat alles snel gaat, doordat mensen veel willen, dat daar de tijd niet voor wordt genomen?

Catharina: Ja, zeker. Wij zitten in een behoorlijk prestatiegerichte maatschappij. We rennen heel vaak aan onszelf voorbij. Het percentage burn-out is enorm hoog in onze maatschappij, en dat geeft te denken. We racen allemaal de social media achterna, we moeten de beste zijn, de mooiste, de flinkste, de gelukkigste, het moet allemaal fantastisch zijn.

25m49s: Steeds gaan naar een cranio therapeut 

Lizet: Ja. Want jij bent al meer dan 30 jaar craniotherapeut. Zie je dat er een verschuiving is? Dat er steeds meer mensen bij jou terecht komen?

Catharina: Ja. Ja, zeker. En steeds meer mensen die zichzelf onderweg verloren hebben in dat wat ze denken dat de maatschappij van hen verwacht. Dat wat ze denken dat ze moet presteren, dat hebben ze zich dan zowat eigen gemaakt. En op het moment dat je ze laat zakken in hun lijf, en ze laat thuiskomen bij zichzelf, gaan ontdekken hoe ongelooflijk belangrijk het is om rust te nemen, om eens de natuur in te gaan, om te gaan mediteren, om niet meer te rennen en rennen, maar werkelijk te gaan luisteren naar “wat heb ik nou nodig, en waar heb ik behoefte aan, en wat doet mij goed?”.

En dat vind ik de grote kracht van de cranio, dat je mensen helpt naar binnen te komen en echt naar zichzelf te gaan luisteren. Dus thuiskomen bij jezelf.

26m52s: Een oefening voor de luisteraars

Lizet: Is er iets wat je de luisteraars kan meegeven, als tip vind ik een beetje verkeerd, maar als oefening, waardoor ze een stukje cranio kunnen ervaren, maar ook een stukje thuiskomen bij jezelf of wat voor jou de kern van craniosacraal therapie is?

Catharina: Nou, het eerste wat nu in mij opkomt is: neem elke dag een vijf of tien minuten om eens rustig te gaan zitten, en alleen maar te zakken in je lijf, en te voelen wat daar is, zonder oordeel.

Lizet: Vooral het zonder oordeel?

Catharina: Zonder oordeel. Het grootste proces wat ik dankzij de cranio heb mogen doormaken in de loop van deze 30 jaren, is dat ik op een bepaald moment echt van mezelf ben gaan houden. Zonder oordeel. Ik ben gewoon goed zoals ik ben. En dat heeft cranio mij gebracht, door steeds maar weer te luisteren en een paar minuten te denken: “Hoezo moet ik eigenlijk van alles?”

Ik ben er al lang, ik ben gewoon goed zoals ik ben, ik hoef alleen af een toe naar binnen, en eens even te voelen. Ik mediteer tegenwoordig twintig minuten per dag, dat vind ik heerlijk. Om in die rust te zakken, in die rust te zakken en te denken. En dan komen er dingen boven en dan denk ik: oh, ok, dat heb ik gemist vandaan, wacht eens. Ja, het is misschien handig om daar eens wat mee te doen. Ik kan veel beter mijn eigen gevoel volgen. Volgen wat me ingeeft, en desondanks kan ik werken. Dat is denk ik wat ik alle luisteraars mee zou willen geven: sta af en toe eens even stil bij jezelf. Ga eens voelen

28m40s: Catharina’s boek: Geef ruimte aan jezelf

Lizet: Heb je nog een aanvulling? Ben je iets vergeten te vertellen wat je heel graag wilde vertellen?

Catharina: Nou, als je dat vraagt dan komt er toch iets in me op. Dat is bijna reclame, maar ik ben een boek aan het schrijven over cranio, en ik hoop dat dat over een jaar uitkomt. Het is een boek in twee lagen: deels in Jip-en-Janneketaal wat cranio is, en deels in elk hoofdstuk een verdieping waarin ik er een soort wetenschappelijk onderbouwing onder leg. Dus de mensen die echt in de diepte geïnteresseerd zijn die kunnen de verdieping lezen, maar het boek is ook leesbaar voor leken.

Lizet: Is er al een titel?

Catharina: Geef ruimte aan jezelf.

Lizet: Ok: Geef ruimte aan jezelf! Nou, dat vind ik een hele mooie afsluiting. Dankjewel! En voor de luisteraars: mocht je nog een andere aflevering willen luisteren, ga naar de website: Bylizet.nl.